به عشق حضرت خیبرشکن آن شافعِ محشر            رسیدی! زینتِ بابا تـو را نامید پیغـمبر

ملائک بوسه بر قنداقه‌ات دادند و جبرائیل            گشوده بر فراز ساحتِ گهواره بال و پر

پدر؛ سرمایهٔ رأفت؛ قـسیم ٱلنار وٱلجـنّه            خدا هم حیفش آمد که نباشد صاحبِ دختر

تمام آیه‌ها در گوشِ هم یک عمر می‌خوانند            علی قرآن ناطق بود و زینب؛ کوثرِ حیدر

تو بنت ٱلفاطـمه نور دلِ إنـسیة ٱلحـورا            برایت نیست هرگز غیر زهرا مادری بهتر

اگر نازل شدی بر خانهٔ ارکانِ خلقت حکمتش این بود            که باشد جمع روحِ پنج تن در جانِ یک پیکر

شدی ناموس اهل ٱلبیت! دُرّ نابِ نایابی            تو زینت بخشِ اصحاب کسایی؛ بالأخص مادر

یقولُ إنّما…خواندی و در پاکیِ اهل ٱلبیت            ندارد آیهٔ تطهیر حرفی غیر از این دیگر

کلامت وارث نهج ٱلبلاغه! مطقن و گیرا            چه برّنده ست لحن خطبه‌هایت! گوش شیطان کر

صلابت از حیا و از وقارت میشود جاری            شکوهِ چادرت یادآورِ کعبه ست پا تا سر!